| Ondernemen | 17 april 2016 |
(Lees vooral even wat hieraan vooraf ging: ‘Je kunt meer dan je denkt‘)
Ik heb aan de start gestaan van een marathon, maar de finish niet gehaald. Toch heb ik geen seconde spijt. Wat heb ik veel van deze ervaring geleerd: over mezelf als mens, als sporter én als ondernemer.
Daar stond ik dus op 10 april, tussen duizenden hardlopers, aan de start van de marathon van Rotterdam. Ik, de anti-sporter, de mensenmassa’s-hater, genoot oprecht van het daar zijn. Me deel van dat geheel te voelen. Wat was het bijzonder in de zon met zoveel mensen in een vast ritme over de Erasmusbrug te mogen lopen. Ik voel hoe openstellen voor nieuwe ervaringen me meer kan brengen dan ik ooit had gedacht.
Vol goede moed was ik over een goede afloop. De eerste twintig kilometer waren heerlijk. In een rustig tempo liep ik meditatief door de Rotterdamse straten. Toen begon ik mijn benen te voelen. Ze protesteerden luidkeels. Gewoon doorbijten. Bij kilometer 28 kwam een lastig punt. Je bent dan namelijk vlakbij de finish, maar moet nog een rondje. Ik had mezelf beloofd daar te mogen stoppen als ik voelde dat er niet meer in zat. Dat was voor mij immers al een hele prestatie. Maar uitstappen voelde niet als een serieuze optie op het moment zelf. Al dachten mijn benen daar anders over.
Kort daarna kreeg ik last van een andere kwaal. Mijn huisarts vermoedt dat het slokdarmkramp is. Iets met drinken en bewegen en dan geen lucht meer krijgen, behalve als ik plat op de grond ga liggen. Dat loopt wat lastig. Daar lag ik dus bij kilometer 33: plat op mijn rug in de berm. Kansloos was ik. Het goede daaraan was dat ik niet hoefde twijfelen en dat ik nooit tegen mezelf zou kunnen zeggen: ‘als je nou maar iets flinker was geweest, iets meer had doorgebeten…’. Ik legde me dan ook al snel bij dit einde neer en liet me door vrienden met de fiets naar de finish brengen, waar ik het feest mee kon vieren van mijn vriend die in een geweldige tijd van 3.46 uur over de finish was gekomen!
Jaren geleden zou dit waanzinnige plan niet in me opgekomen zijn. Maar belangrijker nog: ik zou heel slecht met het eindresultaat om hebben kunnen gaan. Ik zou totaal uit het veld geslagen zijn geweest. Natuurlijk vond ik het niet leuk. Als je gaat voor de 42,195 km, is het lastig trots te zijn op 33 km. Natuurlijk had ik graag geweten of ik het zou hebben gehaald als mijn slokdarm niet op had gespeeld. Conditioneel was het zeker gelukt. Dat is een gaaf gevoel. Maar of ik mijn benen die laatste kilometers nog had kunnen overtuigen, zal ik nooit weten. Geen moment heb ik echter gedacht: ‘Oké, dit was het dan. Dit was dus te hoog gegrepen. Mislukt, laat maar zitten.’ Nee, geen moment. De volgende dag, terwijl mijn vriend en ik door het huis strompelden, was ik al druk bezig met een plan van aanpak. Langs de huisarts, een afspraak maken bij Koen de Jong van Sportrusten om samen een nieuw schema te maken voor de herkansing. Want daar gaat het om realiseerde ik me: als iets niet helemaal gaat zoals je had gehoopt, betekent dat niet dat het mislukt is. Net als bij ondernemen! Het betekent vooral dat je opnieuw moet proberen, verder moet gaan, blijven knokken voor wat je wil en de lessen die je hebt geleerd meeneemt bij de eerstvolgende herkansing. Zolang je niet opgeeft, is iets niet mislukt.
april 18th, 2016 at 18:14 (#)
Typisch een voorbeeld van een marathondebutant die de lange duurlopen niet gedaan heeft.
april 19th, 2016 at 11:13 (#)
Dank voor je reactie, Hans. Je hebt inderdaad gelijk, hoewel mijn slokdarmkramp niets te maken heeft met mijn training. Dat mijn benen het me zo zwaar maakten, heeft daar ongetwijfeld wel mee te maken. De vraag is hoe erg dat is. Ik heb er geen blessures door gekregen. En ik zou nooit aan dit plan begonnen zijn met een regulier schema. Het schema van Sportrusten zorgt ervoor dat ik me veel beter ben gaan voelen en dat ik mezelf een uitdagend doel heb gesteld. Heel veel mensen halen het wel. Ik niet. Volgende keer beter. Maar dan zéker weer met het schema van Sportrusten.
april 19th, 2016 at 11:15 (#)
Geweldige tijd heb je overigens gelopen. Gefeliciteerd!
april 19th, 2016 at 12:33 (#)
Dankjewel, Martien. Het had heel goed gekund dat je tijdens de lange duurlopen ook slokdarmkramp had gekregen en dat je er ook al mee had leren omgaan. De marathon is een flinke afstand en naast je stofwisseling moeten ook je pezen en gewrichten zo’n afstand aankunnen. Je schoenen moeten zich bewijzen, je moet leren eten en drinken en je moet bepaalde ongemakken het hoofd leren bieden. Er staan veel goede dingen in het Sportrusten programma, maar het trainingsschema voor een marathon vind ik voor debutanten echt onverantwoord.
april 20th, 2016 at 18:54 (#)
Leren omgaan met slokdarmkramp is, voor zover ik weet, niet echt een optie. Er vanaf komen hopelijk wel.
Jammer dat je niet enthousiast bent over Sportrusten. Volgens mij bewijzen velen (waaronder mijn vriend, die zijn eerste marathon in 3.46 uur liep met dit schema) dat het prima kan en hoor ik niet veel mensen die het proberen, maar afhaken vanwege pezen en gewrichten. Ik vind het argument dat de kans op blessures veel groter is met veel lange duurlooptrainingen gevoelsmatig heel logisch klinken. Maar ik ben vooral van mening dat iedereen moet doen wat het beste bij hem of haar past. Van onverantwoord is in mijn ogen in ieder geval absoluut geen sprake.
Wie weet komen we elkaar nog eens tegen bij een volgende marathon :-). Groet! Martien.
april 21st, 2016 at 12:02 (#)
Hey Martien,
Wauw – ongelooflijk knap dat je de uitdaging bent aangegaan, en zo ver gekomen bent! Zou ik je zeker niet nagedaan hebben. En natuurlijk jammer dat je slokdarm protesteerde, maar als ik het verhaal over “het feest achteraf” goed begrijp, dan had die slokdarm nog een marathon ná de marathon voor de boeg. 🙂
Groetjes
Leo