| 52 boeken | 27 oktober 2015 |
(Illustratie Hajo de Reijger)
Dat Steinz goed is in het overbrengen van zijn enthousiasme over literatuur, wisten we natuurlijk al. De columns die in het boekje Lezen met ALS – literatuur als levensbehoefte zijn verzameld, zorgen dan ook weer voor een mooie lijst nog te lezen boeken! Maar eigenlijk zegt hij over de meeste boeken niet zo heel veel. Hij gebruikt de verhalen of bepaalde aspecten uit een boek om te vertellen over zijn eigen leven sinds hij de diagnose ALS heeft gekregen. En dat doet hij bijzonder knap. Omdat ze als columns geschreven zijn – en dus bedoeld zijn om telkens met een tussenpoos van een week te lezen – zit er hier en daar wat overbodige herhaling in. Maar echt storen doet dat nauwelijks, ook als je het boekje in een week uitleest, zoals ik.
Wat het boek zo bijzonder maakt, is Steinz’ houding ten opzichte van de ziekte die hem heeft getroffen en zijn naderende dood. Hij dwingt bewondering af en als ik ooit in een vergelijkbare situatie terecht kom, ga ik dit boek zeker herlezen in de hoop te kunnen leren van zijn levenshouding. “Ik was 49, best jong, maar ouder dan veel andere ALS-patiënten; ik had al een mooi leven achter me: dertig jaar gelukkig samen, twee gezonde volwassen kinderen, drie carrières, tien boeken geschreven. Ik had in mijn leven te veel geluk gehad om niet te kunnen berusten in botte pech.” Bewonderenswaardig.
Steinz vraagt zich af of literatuur troost biedt, zoals de filosofie Boëthius troost bood (een van die boeken die ik nu toch echt moet gaan lezen!) en komt tot de conclusie dat hij niet de aangewezen persoon is daar een oordeel over te vellen. Hij is namelijk niet op zoek naar troost. Hij berustte immers vanaf het begin in het feit dat Vrouwe Fortuna hem deze dodelijke ziekte had toebedeeld. “Maar als er iets is waar ik plezier aan heb beleefd, dan was dat wel schrijven over de boeken waar ik van hou.” En dat heeft dit juweeltje opgeleverd. Mijn dank daarvoor is groot.