| 52 boeken, Ondernemen | 23 december 2016 |
| Ondernemen | 17 april 2016 |
(Lees vooral even wat hieraan vooraf ging: ‘Je kunt meer dan je denkt‘)
Ik heb aan de start gestaan van een marathon, maar de finish niet gehaald. Toch heb ik geen seconde spijt. Wat heb ik veel van deze ervaring geleerd: over mezelf als mens, als sporter én als ondernemer.
Daar stond ik dus op 10 april, tussen duizenden hardlopers, aan de start van de marathon van Rotterdam. Ik, de anti-sporter, de mensenmassa’s-hater, genoot oprecht van het daar zijn. Me deel van dat geheel te voelen. Wat was het bijzonder in de zon met zoveel mensen in een vast ritme over de Erasmusbrug te mogen lopen. Ik voel hoe openstellen voor nieuwe ervaringen me meer kan brengen dan ik ooit had gedacht.
Vol goede moed was ik over een goede afloop. De eerste twintig kilometer waren heerlijk. In een rustig tempo liep ik meditatief door de Rotterdamse straten. Toen begon ik mijn benen te voelen. Ze protesteerden luidkeels. Gewoon doorbijten. Bij kilometer 28 kwam een lastig punt. Je bent dan namelijk vlakbij de finish, maar moet nog een rondje. Ik had mezelf beloofd daar te mogen stoppen als ik voelde dat er niet meer in zat. Dat was voor mij immers al een hele prestatie. Maar uitstappen voelde niet als een serieuze optie op het moment zelf. Al dachten mijn benen daar anders over.
Kort daarna kreeg ik last van een andere kwaal. Mijn huisarts vermoedt dat het slokdarmkramp is. Iets met drinken en bewegen en dan geen lucht meer krijgen, behalve als ik plat op de grond ga liggen. Dat loopt wat lastig. Daar lag ik dus bij kilometer 33: plat op mijn rug in de berm. Kansloos was ik. Het goede daaraan was dat ik niet hoefde twijfelen en dat ik nooit tegen mezelf zou kunnen zeggen: ‘als je nou maar iets flinker was geweest, iets meer had doorgebeten…’. Ik legde me dan ook al snel bij dit einde neer en liet me door vrienden met de fiets naar de finish brengen, waar ik het feest mee kon vieren van mijn vriend die in een geweldige tijd van 3.46 uur over de finish was gekomen!
Jaren geleden zou dit waanzinnige plan niet in me opgekomen zijn. Maar belangrijker nog: ik zou heel slecht met het eindresultaat om hebben kunnen gaan. Ik zou totaal uit het veld geslagen zijn geweest. Natuurlijk vond ik het niet leuk. Als je gaat voor de 42,195 km, is het lastig trots te zijn op 33 km. Natuurlijk had ik graag geweten of ik het zou hebben gehaald als mijn slokdarm niet op had gespeeld. Conditioneel was het zeker gelukt. Dat is een gaaf gevoel. Maar of ik mijn benen die laatste kilometers nog had kunnen overtuigen, zal ik nooit weten. Geen moment heb ik echter gedacht: ‘Oké, dit was het dan. Dit was dus te hoog gegrepen. Mislukt, laat maar zitten.’ Nee, geen moment. De volgende dag, terwijl mijn vriend en ik door het huis strompelden, was ik al druk bezig met een plan van aanpak. Langs de huisarts, een afspraak maken bij Koen de Jong van Sportrusten om samen een nieuw schema te maken voor de herkansing. Want daar gaat het om realiseerde ik me: als iets niet helemaal gaat zoals je had gehoopt, betekent dat niet dat het mislukt is. Net als bij ondernemen! Het betekent vooral dat je opnieuw moet proberen, verder moet gaan, blijven knokken voor wat je wil en de lessen die je hebt geleerd meeneemt bij de eerstvolgende herkansing. Zolang je niet opgeeft, is iets niet mislukt.
| Ondernemen | 13 maart 2016 |
… en wat hardlopen mij over ondernemen leerde.
Het bedrijf van mijn coach Robbert Braak heet ‘Je bent beter dan je denkt.’ Inmiddels zijn we bevriend en zijn bedrijfsnaam is aanleiding voor vele boeiende discussies tussen ons. Ik geloof namelijk de onderzoeken die uitwijzen dat mensen een groter vertrouwen in hun eigen kennis en kunde hebben dan terecht is. Tegelijkertijd geloof ik ook dat je een basis van zelfvertrouwen nodig hebt om jezelf in positieve zin te ontwikkelen. Om uitdagingen aan te gaan. En als Robbert ergens goed in is dan is het wel je het vertrouwen te geven dat je dingen kunt!
Vorig jaar ging ik de uitdaging van de Fotoacademie aan. Het was een boeiend jaar, waarin ik veel leerde, genoot en leed. Maar het leidde de focus af van mijn bedrijf, al kan ik wat ik daar leerde natuurlijk goed toepassen in mijn werk.
Dit jaar stelde ik mezelf een heel andere uitdaging. Sinds 2 januari ben ik vier keer in de week aan het hardlopen volgens het schema van www.sportrusten.nl (ik kan dat echt iedereen aanraden en doe dat ook tot vervelens toe). Hoewel dat natuurlijk ook de nodige tijd kost, zorgt het juist voor meer focus én meer energie. Ik krijg gewoon meer gedaan en dus is het een goede investering in mezelf en in mijn bedrijf. Maar dat is niet het enige. Belangrijker nog is dat het me zelfvertrouwen geeft en me laat zien dat ik veel meer kan dan ik denk. Want ik was altijd de anti-sporter. Degene die tijdens gym op de fiets meeging tijdens de vijverloop en dan genoot van klasgenoten stukjes achterop laten zitten, omdat ik het wreed vond dat ze zo ver moesten lopen. Dat rondje was, als ik me niet vergis, een dikke kilometer.
Als iemand mij een paar jaar geleden gezegd zou hebben dat ik ooit twintig kilometer zou gaan hardlopen, zou ik heel hard hebben gelachen. Als hij had gezegd dat ik zelfs maar na zou denken over het lopen van een marathon, had ik hem waanzinnig verklaard. Maar die twintig kilometer heb ik inmiddels in de benen. Ik heb de 20 van Alphen uitgelopen! En het wordt nog gekker. Want mijn geloof in het schema van Sportrusten is zo groot, dat ik me ook heb ingeschreven voor de marathon van Rotterdam op 10 april!
Is mijn zelfvertrouwen ook zo groot, dat ik werkelijk denk die Herculestaak te kunnen volbrengen? Soms wel, soms niet. Gisteren liep ik een zalige 10 kilometer en had ik er alle vertrouwen in. Vandaag had ik een loodzware training en zijn de twijfels levensgroot. Zo gaat dat natuurlijk. Ook in mijn werk. Maar als ik iets heb geleerd van deze eerste maanden van dit jaar is dat ik veel meer kan dan ik ooit had gedacht. En dat zie ik terug in mijn werk. Het gaat heel goed, ik krijg leuke opdrachten en geniet daarvan. Ik geloof dat dat deels komt door dat zelfvertrouwen en die focus. En daardoor durf ik dan weer nieuwe stappen te zetten, zoals het huren van een eigen kantoor (met fotostudio) dat ik hopelijk ga delen met leuke andere zzp’ers (Hester Jansen van Camino Producties doet al mee). Het is een opwaartse spiraal.
Of ik die marathon daadwerkelijk uit ga lopen? We gaan het wel zien. Het startbewijs is gekocht en of ik het haal weet ik pas als ik het probeer. En lukt het nu niet, dan ga ik gewoon voor de herkansing: de Haagse marathon in het najaar. Een keer gaat het me lukken, want ik weet nu dat ik veel meer kan dan ik dacht!
Denk jij weleens na over iets dat je absoluut niet meent te kunnen, maar dat je eigenlijk wel graag zou willen? Ik vind het leuk als je het deelt. Iets hardop uitspreken kan soms de eerste stap zijn! Want ik ben natuurlijk niet uniek, dus ook jij kunt meer dan je denkt!
Weten hoe dit avontuur afliep? Lees mijn volgende blog.
| Ondernemen | 03 november 2014 |
Het lijkt wel of het concept van de stiltecoupé ook eindelijk is doorgedrongen tot de 2e klas. Tijdens mijn reizen van en naar de Fotoacademie is het er meestal heerlijk stil. En als iemand lawaai maakt, is er bijna altijd wel een medereiziger die hem daarop aanspreekt. Maar hoe doe je dat effectief? Vandaag kreeg ik een lesje in hoe het niét moet. Vlak bij mij zaten twee Spaanse meiden van midden twintig druk met elkaar te kletsen. Ze verlaagden hun volume enigszins toen iemand hen tot stilte maande met een gebaar, maar dankzij hun Spaanse intonatie en snelheid van praten waren ze nog steeds erg aanwezig in de verder doodstille coupé. Tot hun buurman ineens in het Engels enorm boos tegen ze uitviel of ze hun klep niet konden houden en dat hij gek werd van hun getetter. Geschrokken vielen ze stil. Ik raapte mijn moed bij elkaar en besloot ze in het Spaans uit te leggen dat we in Nederland speciale stiltecoupés hebben, maar dat ze in andere coupés wel gewoon met elkaar konden praten. En dat ze zich niet teveel aan moesten trekken van de boosheid van die man. Ze hadden het inderdaad niet gezien en begrepen en waren zich dus van geen kwaad bewust. Ze bedankten me en gingen op zoek naar een andere plek.
Maar ik was nog niet klaar. Ik vroeg de man waarom hij zo boos was geworden en of hij niet meer had bereikt als hij het ze gewoon rustig had uitgelegd? Even protesteerde hij en zei iets over dat hij als oude man niet tegen zoveel geklep kon en dat ze toch merkten dat iedereen stil was. “Maar ze kenden het concept gewoon niet, dus hoe konden ze weten dat we daarom stil waren?” Hij pakte mijn arm beet en lachte breed naar me: “De volgende keer ga ik het anders proberen!” “Ik weet zeker dat u het kunt,” zei ik en ging lachend weer naar mijn plek. Toen drong tot me door dat ik een fantastische stuurman ben, zo eentje die aan wal staat te schreeuwen hoe het moet. Of anderen iets hebben geleerd, weet ik niet. Maar ik wel. Ook ik kan me soms zo lang opvreten tot ik overstroom en er ongecontroleerd iets uit gooi. Natuurlijk bereik je veel meer met vriendelijk vragen of uitleggen. Niet alleen in de stiltecoupé, maar ook in je werk. En het leven wordt er zo enorm veel aangenamer van.
| Ondernemen | 24 augustus 2014 |
Vandaag kreeg ik een les klantvriendelijkheid bij het tankstation. Er ging iets mis met afrekenen, terwijl ik al te laat was voor mijn afspraak. De man achter de kassa gaf me bijna het gevoel dat het míjn schuld was dat hun computer niet naar behoren werkte, wat mijn frustratie alleen maar deed groeien.
Zijn collega pakte het handiger aan. “Wat vervelend voor u. Zult u altijd zien dat zoiets gebeurt als u haast heeft. Wilt u misschien een kopje koffie? Cappuccino?” bood hij me vriendelijk aan. Natuurlijk kon hij niets aan de situatie veranderen en ik moest dus nog steeds wachten tot de computer opnieuw opgestart was en nog steeds wist ik niet zeker of mijn betaling niet gewoon gelukt was. Maar mijn ergernis verdween als sneeuw voor de zon.
Gaat er dus een keer iets mis, dan zal ik eraan denken een kop koffie voor je te kopen! Mocht ik het toch vergeten, help me er gerust aan herinneren.
|